10 maart – 14 april 2019 – Delen is het nieuwe hebben
De vasten is de tijd waarin we uitgedaagd worden om een stapje terug te zetten, te versoberen of – om een mooie oude term nog eens van onder het stof te halen – te ‘versterven’. We krijgen de tijd om leeg te worden, de oude denkbeelden en vaste patronen in vraag te stellen om zo de mens te worden die wij bedoeld zijn.
Dit jaar hebben we als overkoepelend thema gekozen voor ‘Delen is het nieuwe hebben’. Een beetje spelen met die gedachte levert een aantal boeiende, soms ongemakkelijke vragen op die we in de loop van de vasten samen willen uitdiepen.
In de eerste viering (10 maart) wordt Jezus op de proef gesteld in de woestijn en wil de duivel verdeeldheid zaaien. We verkennen deze tekst als spiegel voor de verlokking om alles te hebben, ongebreideld te leven, het verlangen naar almacht om zo steeds meer te vergaren.
De tweede zondag van de vasten (17 maart) lezen we het verhaal van de gedaanteverandering van Jezus. De verandering die we doorheen de vasten zoeken kan er maar komen als we loskomen van onze vastgeroeste denkbeelden, ook over de ander. Welk beeld hebben wij van de ander en hoe delen we onze aandacht om de andere echt te ontmoeten?
Welke vruchten willen we laten groeien? Wat willen we in ons leven voortbrengen? In de derde viering van de veertigdagentijd (24 maart) kijken we met de campagne van Broederlijk Delen hoe we door te delen kunnen bijdragen aan een meer rechtvaardige wereld.
De parabel van de verloren zoon die we horen op de vierde zondag (31 maart) confronteert ons met de beperkingen van het klassieke verdienmodel. Niet alleen wie de ‘juiste’ levenswandel volgt wordt beloond met ‘nog meer’, maar ook hij die tot inkeer komt en zijn leven durft bijsturen. Een getuigenis over het LETS-systeem als één van de vele vormen van deeleconomie laat ons kennis maken met delen als levensstijl.
In de vijfde viering (7 april) ontmoet Jezus de overspelige vrouw en stelt ons voor de vraag: focussen we op de (voor-)oordelen die we hebben en blijven we vast zitten in het schuldmodel? Of slagen we erin om vergiffenis te delen?
Op Palmzondag (14 april) lijkt de intocht van Jezus in Jeruzalem wel een triomftocht. Iedereen wil delen in het succes van de grote held. Maar Pasen werpt al zijn schaduw vooruit, Jezus zal zijn lijden alleen doormaken. Wanneer wordt delen een hol begrip en hoe vermijden we die valkuil?